می باشد. یعنی در آن جهان، دید و درک انسان، لذات، الم هایش، رنج‌ها و خوشی‌هایش آن‌چنان گسترده می باشد که امروز برای ما قابل درک نمی‌باشد.
گفتیم که برای تقریب به ذهن می توان زندگی دنیا و آخرت را از نظر وسعت و گستردگی به زندگی جنین در رحم مادر و زندگی نوزاد در این جهان تشبیه کرد.
به‌‌عنوان نمونه، بسیاری از لذت‌ها و رنج‌هایی که ما امروز احساس می‌کنیم زمانی که در رحم مادر بودیم به هیچ وجه برای ما قابل احساس نبود و بسیاری از محبت‌ها، عشق‌ها، حسادت‌ها، کینه‌ها و حالات مختلف روانی را در حالت جنینی نداشتیم ولی پس از تولد آن‌ها را احساس می‌کنیم.
تقریباً به همین نسبت هنگامی‌که ما از زندگی دنیا به جهان آخرت می‌رویم، دید ما آن‌چنان وسیع می‌شود و چیزهایی را می‌بینیم که امروزه حتی تصوری نیز از آن‌ها نداریم. مثلاً: رابطه‌ای که با خداوند پیدا می‌کنیم به گونه‌ای است که از این رابطه در خودمان نوعی احساس سعادت و خوشبختی می‌نماییم و برای انسان مافوق تمامی نعمت‌ها می باشد.
درک این مسئله در حال حاضر برای ما ممکن نیست، عرفا و انسان‌های خوب ممکن است جرقه‌ای از آن اشعه را در حال عبادت (مثلاً نماز) در لحظه‌هایی که خود را مرتبط با خداوند می‌بینند درک کنند که برایشان بسیار زیباست که در زندگی افرادی نظیر ما کم است یا اصلاً نیست (البته ممکن است در بین شما چنین افرادی باشند).
قرآن ابعاد گسترده این اعمال در بهشت را یکی‌یکی نام می‌برد: مثلاً تصرف و حاکمیتی که انسان در آنجا دارد به صورتی است که به هر چیزی تمایل پیدا کند فوری برایش حاضر می‌گردد و همچنین لذت‌های بی‌شمار مادی و معنوی که در آنجا وجود دارد نظیر باغ و جویبار و قصر و... و معاشرت با انبیا و اولیاء (که آرزوی دنیوی ماست) و در آخر می گوید رضوان من الله‌اکبر(*)یعنی رضایت خدا