**صفحه=213@
تاریخ: 1360/12/26
مصاحبه كننده: مجلهی سروش
س: با تشكر از این كه ما را برای گفتگو پذیرفتید، اولین سؤال را مطرح میکنیم. با گذشت بیش از یك سال و نیم از آغاز جنگ تحمیلی، رزمندگان اسلام توانسته اند بخشهای وسیعی از میهن اسلامی را از لوث وجود متجاوزان بعثی پاك سازند؛ لذا با توجه به این روند، آیندهی جنگ را چگونه پیش بینی میکنید؟
ج: بسم الله الرحمن الرحیم. من به آیندهی جنگ خوش بین هستم؛ زیرا نیروهای انقلابی و اسلامی روز به روز از روحیهی بهتری و انگیزه های نیرومندتری برخوردار میشوند و از لحاظ تجهیزات نظامی با این كه ما واردات قابل توجهی نداریم لكن همان انگیزه های انقلابی كه از آن یاد كردیم موجب نگهداری بهتر و احیاناً راه اندازی دستگاههای متوقف و همچنین ایجاد وسایل جدید میشود.گرچه دشمن به لحاظ تجهیزات از امكانات بسیار وسیع تری برخوردار میباشد اما از لحاظ نیروی انسانی، هم از لحاظ كمیت و هم از لحاظ كیفیت، در مضیقه است، یعنی نه آن قدر نظامی قابل عرضه به میدان جنگ دارد و نه آن هایی هم كه دارد از روحیهی لازم برخوردارند. لذا آیندهی جنگ را مطلوب میبینم. اما برایش زمان نمیتوان معین كرد؛ چون این چیزی ست كه طبیعت جنگ ایجاب میکند زمان معین نكنیم. ولی فكر میکنم پیروزی خیلی هم انشاءالله طول نكشد.
س: رفت و آمد هیأت های صلح را كه هر چندگاه به ایران میآیند و اخیراً هم با آن ها مذاكره کردهاید چگونه تحلیل میکنید و اصولاً این هیأت ها چه تأثیری میتوانند در ادامهیا توقف جنگ داشته باشند؟
ج: به تجربه فهمیدهایم كه هیأتها در وضعیت جنگ هیچ گونه تأثیری نمیتوانند داشته باشند. اما این كه انگیزهی آنها چیست پاسخ واحدی ندارد. انگیزه های گوناگونی بر میانجی های صلح حاكم است. چون بعضی از آنها روی نیت صادق برای این كه از دو كشور مسلمان افراد و اموال كمتری تلف شود وارد میدان مذاکرهی صلح میشوند و بعضی از روی انگیزه های شخصی برای كسب حیثیت و وجهه ی بین المللی و چیزی از این قبیل این كار را میکنند و احتمالاً بعضی هم دوست نمیدارند در آیندهی نزدیكی شاهد پیروزی نظامی ایران باشند؛ لذا مایلند اگر بتوانند ایران را به نوعی پیروزی سیاسی در صلح قانع