بنابراین نتیجه می‌گیریم که دین در انحصار فقرا نیست و اغنیاء هم می‌توانند بیایند، و ارزش‌ها و فضایل والای اسلامی و انسانی را کسب نمایند ولی زمانی که مبادرت به انجام این کار کردند دیگر آن ارتباطات و روابطی که در سابق داشته‌اند، دوامی پیدا نکرده و محفوظ نمی‌ماند و حالت جدیدی پیش می‌آید.
در اینجا به ذکر آیاتی از سوره‌ی مبارکه انعام می‌پردازیم. البته آیه مورد نظر، آیه‌ی 52 است ولی بهتر است آیات قبل و بعد از آیه فوق را نیز مورد توجه قرار دهیم:
«قُل لا اَقولُ لَکُم عِندی خَزائنُ اللهِ وَلا اَعلَم الغیبَ وَ لا اقولُ لکم انّی مَلَک اِن اَتّبِعُ ایلا ما یُوحی اِلیَّ قُل هَل یَستوی الأَعمی وَ البَصیرُ اَفَلا تَتَفَکرونَ(50)... وَلا تَطرُدِ الذّینَ یَدعونَ رَبهُم بِالغَدوةِ وَ العَشّی یُریدونَ وَجههُ ما عَلَیکَ من حِسابِهِم مِن شَییٍ وّ ما مِن حسلبِکَ عَلَیهم مِن شَییً فَتشطردَ هم فَتَکونَ مِنَ الظالِمینَ(52) وَکَذلکَ فَتَنا بَعضَهم ببَعضٍ لِیقُولوا اَهؤلاء مَنّ اللهُ عَلَیهِم مِن بَیننا اَلَیسَ اللهُ بِاعلَمَ بِالشاکرینَ(53) وَ اذا جاءکَ الذّینَ یُومنونَ بایاتنا فَقُل سلامٌ عَلیکم کَتَبَ رَبکُم عَلی نَفسهِ الرّحمَة اَنّهُ مَن عَملَ مِنکم سُوء بِجَهالةٍ ثُمّ تابَ