نمی‌تواند معیارها را بشکند. اگر فرد شریفی، ثروتمند هم باشد می‌توان با او خوبی کرد ولی به خاطر ثروتش نمی‌بایستی در مقابلش فروتنی کنیم.
در اینجا به ذکر قسمتی از آیات و روایاتی که در این زمینه هستند می‌پردازیم که همگی آنان نشان دهنده این موضوع اند که می‌بایستی در برابر همه‌ی افراد اعم از «کارگر و کارفرما»، «فقیر یا غنی» برخوردها اسلامی و انسانی باشد و به هیچ عنوان نباید در مقابل بت‌هایی نظیر ثروت که بر بشر تحمیل شده است سر تعظیم فرود آوریم و تنها باید در برابر ارزش‌های والای الهی خاضع و خاشع باشیم. در ابتدا سوره‌ی معروف «هُمزه» را مورد بررسی قرار می‌دهیم که قرآن تحقیر انسان‌های فقیر را به واسطه‌ی فقرشان محکوم کرده است.
بسم الله الرحمن الرحیم
ویلٌ لِکُلّ هُمزة لّمزَة- الذّی جَمَعَ مالاً وّعدّدَه- یَحسبُ اَنّ مالَهُ اَخلدهُ- کَلا لَیُنبذَنّ فی الحُطمةِ- وَ ما اَدریکَ مَا الُحطَمةُ- نارُاللهِ المُوَقدَةُ- اَلّتی تَطّیعُ عَلَی الافئدَة- اِنّها عَلَیهم مُوصَدَةٌ- فی عَمَدِ مُمَدّدة-
در این آیات، قرآن کریم افرادی را که به خاطر امکانات مادی خود، انسان‌های والا و فاقد ثروت را تحقیر می‌کنند به شدت تهدید می‌کند و اصولاً در تفاسیر، تفسیر همزه و لمزه کسانی هستند که به خاطر مواضع استکباری و قدرت‌های مادی مغرور گشته و انسان‌های فاقد سرمایه را محکوم می‌کنند. قرآن می‌فرماید این افراد جایشان در حطمه است و آن را نیز قرآن آتش الهی معرفی کرده که همیشه درگیر است و دارای نفوذی است که نه تنها ظاهر جسم را می‌سوزاند بلکه