پول‌های زیادی دارند که از آن ها استفاده نمی‌نمایند. مثلاً کارگری که روزی صد تومان درآمد دارد روزی نود تومان خرج می‌کند و ده تومان بقیه را خود به خود برای دوران پیری‌اش و یا اینکه یک وقتی به مسافرتی برود و یا باغی بخرد نگه می‌دارد و به طور کلی هر کس اندوخته ای دارد که این اندوخته کوچک را نه می‌تواند و نه به مصلحت است که به یک باره در محلی سرمایه گذاری کند و در نتیجه این اندوخته‌های کوچک می‌بایستی در جایی گذارده شود. در مواقعی هم پول‌های کلانی هست که می‌شود آن ها را در مکان‌های مناسبی سرمایه گذاری کرد ولی این کار با گذشت زمان میسر می‌باشد.
فرضاً شخصی خانه‌ی خود را برای تأسیس کارگاهی می‌فروشد و در این حال مدتی طول می‌کشد تا موفق به گرفتن پروانه شود یا ماشین آلات را وارد نماید و در این مدت می‌بایستی این پول را در جایی بگذارد و می‌دانیم که قسمت اعظمی از پول‌های مردم در بانک‌ها به صورت این اندوخته‌ها می‌باشد و این طور نیست که هر کاسب، کارگر و یا کارمندی تمام پولی را که در می‌آورد خرج کند. در نتیجه همواره دارای مبلغی پس انداز می‌باشد تا مثلاً در آینده قسط بدهد و یا آن را صرف توسعه کسبش نماید. افرادی هم هستند که پس انداز مختصری دارند از راه آن امرار معاش می‌کنند.
در این مورد مثال‌های فراوانی را می‌توان ذکر نمود اما آنچه که حائز اهمیت می‌باشد این است که می‌بایستی مؤسسه‌ای وجود داشته باشد تا به جمع آوری پول‌های مردم مبادرت ورزد زیرا در غیر این صورت مشکلات زیادی برای مردم ایجاد می‌شود.
در روزگار قدیم مردم با طلا و اجناس گران قیمت، نقدینه خود را حفظ می‌کردند که این کار مشکلاتی را به همراه داشت زیرا فرضاً اگر