محسنین و نیکوکاران هستند. در اینجا مشاهده می‌کنید که ربا و انفاق کاملاً در مقابل یکدیگر قرار گرفته‌اند. پس از آیات به فاصله‌ی چند آیه چنین می‌فرماید:
«فَسیروا فِی الارضِ فَانظُروا کَیفَ کانَ عاقبةُ المُکذِبینَ- هذا بیانٌ لِلناسِ وَ هُدی وَ موُعظةٌ لِلمُتقینَ» (آل عمران- 137 و 138)
در زمین گردش کنید و ببینید آنان که وعده‌های خدا را تکذیب کردند عاقبتشان چگونه بود- این حجت و بیانی است برای عموم مردم و راهنما و پندی برای پرهیزگاران.
داستان و سرنوشت رباخوارها و مال مردم خوارها را در تاریخ ببینید. در این آیه از آنان تعبیر به مکذّب شده زیرا آنان نعمت و رحمت خدا را تکذیب نموده و اطاعت خدا را نمی‌کنند.(*)
به آخرین آیات راجع به ربا می‌رسیم. در سوره‌ی بقره بعد از داستان حضرت ابراهیم(ع) چندین آیه راجع به انفاق وجود دارد که در آخر آن ها آخرین آیاتی که در مورد ربا نازل شده قرار گرفته است.
«الذینَ یَأکَلونَ الرّبوا لا یَقومونَ الاّ کما یَقومُ الذی یَتَخَبّطهُ الشَیطانُ مِنَ المَسّ ذلک باَنّهم قالوُا اِنّما البَیعُ مِثلُ الّربوا وَ اَحلّ اللهُ البیعَ وَ حرّمَ الّربوا فَمَن جائهُ مَوعظةٌ مِن ربهِ فَانتهی فلهُ ما سَلَفَ وَ اَمرُهُ اِلی اللهِ وَمَن عادَ فَاُولئکَ اَصحابُ النّارِ هم فیها خالدونَ» (بقره-275)
(*: در سوره روم آیه 42 از اینگونه مردم به مشرک تعبیر شده بود. «قُل ُسیروا فِی الاَرضِ فَانظُرُوا کَیفَ کانَ عاقِبَةُ الذینَ مِن قَبلُ کانَ اَکثَرُهُم مُشرکین»)