مومنی را مطرح می‌کند که عمل شایسته انجام داده و نماز را به پا داشته و زکات می‌دهد و اجر و پاداش او نزد خداوند تضمین شده است و نه از گذشته‌ی خود بیمناک است و نه ترسی از آینده دارد.
در آیه‌ی بعدی ادامه می‌دهد «یا ایها الَذینَ امنوا اتَقواللهَ وَ ذَرُوا ما بقیَ منَ الرّبوا» ای کسانی که ایمان آوردید از خدا بترسید و بقیه‌ی ربا را رها کنید. از این آیه چنین برمی‌آید که از مسلمانان هنوز کسانی به این کار مشغول بوده‌اند و خداوند مانند پدر دلسوزی که فرزند گمراه خویش را با لحن‌ها و شیوه‌های گوناگون پند می‌دهد، با این خطاکاران برخورد می‌کند و به آنان می‌گوید اگر مؤمن هستید ربا نگیرید، ربا گرفتن با ایمان سازگاری ندارد. «فَان لَم تَفعَلوا فَاذَنُوا بِحَرب مِنّ الله» که اگر چنین نکنید پس مطمئن باشید که خداوند و رسول او با شما در جنگند.
حال از این به بعد اگر رباخواری خواست دیگر ربا نخورد چه تکلیفی دارد؟ «وَ ان تُبتُم فَلکم رؤسُ اَموالکُم» اگر رباخواری توبه کرد، فقط می‌تواند به اندازه اصل طلب خود از بدهکار وصول کند. مثلاً اگر هزار تومان به ربا داده، همان هزار تومان را بگیرد و دیگر حق ندارد اضافه بر آن چیزی دریافت کند. «لا تَظلمونَ وَلا تُظلمونَ» نه خود مورد ظلم قرار بگیرید و نه به کسی ظلم روا دارید. اصل سرمایه‌ی خود را دریافت کنید که نه به شما ظلم شود و نه به طرف مقابل.
در اینجا یک مسئله به وجود می‌آید و آن این است که اگر شخصی که پول به ربا گرفته، توانایی مالی داشت پول به ربا نمی‌گرفت و همین نشان می‌دهد که در موقع پس دادن پول هم دچار مشکل خواهد بود.